Perhiz ve Lahana Turşusu

Kişisel tanışıklığım olanların da etkisiyle kafamdaki "vejetaryen" imajı, güzel yemek yapmak, gurmelik, dünya mutfaklarına meraklı olmak gibi özellikleri de içerirdi. Ta ki, buraya gelene kadar. Bildiğiniz gibi İngiltere, eski kıtanın gayet eski yerleşim birimlerinden biri olmasına rağmen bir "mutfak" geliştirememesiyle meşhur. Yemek yapma anlayışı, buzdolabında ne varsa tespiye boca edip, fırına sürmekten ibaret bir coğrafyanın vejetaryenları da bir acaip oluyor doğal olarak. Temelde makarnayla beslenmeleri, meyveden haz etmemeleri, en uyduruk sebze yemeğinin bile altından kalkamamaları ve bakliyatların nasıl pişirileceğini bilmemeleri bir derece de, bunların vejetaryenlik anlayışları da bir tuhaf.

Ben en iyisi bu noktada lafı dolandırmadan sizi iki Britanya veggie'sinin beyatanlarıyla başbaşa bırakayım:

a) -Vejetaryen'im ama bacon'ın tadı çok güzel. Bacon yiyorum ama et yemiyorum. (Bacon bildiğimiz pastırmanın domuz versiyonu oluyor)

b) -Kahvaltıda yumurta yemeyi çok seviyorum.

-Sen vegan değil miydin?
-E ama yumurta süt ürünü değil ki!

İdeal insan "ihmal" avında

Beklenmedik, istenmedik birşey olduğunda bütün olayı bir "ihmal"e bağlamak ne kadar kolay kolay aslında. Özellikle de günün birinde bizim ya da çok sevdiğimiz birilerinin başına gelmesi muhtemel kötü bir olayı duyar duymaz ilk iş olarak hoyratça ihmal arayıp buluyoruz. Uçak düşer pilotaj hatası olur, çığ düşer ekip hatası olur. Herhangi bir durumda ihmal bulmak dünyanın en kolay işi. Kim "ben hayatta her işi kitabına uygun yaptım. Hesaplanmamış hiçbir risk almadım" diyebilir ki? Ben diyemiyorum şahsen. Ayrıca çoğu durumda "kitabına uygun davranmak" riskin en büyüğü oluyor. En azından hayati zaman kayıplarından kaçınmak için kuralları ucundan tırtıklamak zorunda kalıyoruz. Zaten riskten kaçma yolunda işi "yıldırım düşer korkusuyla evde oturma"ya kadar götürüp delirmek te mümkün.

İhmal aramak aslında, ruhen yetişkinlikten nasibini alamadığı için hayatın kötü sürprizleri karşısında mütemadiyen şok geçiren insangillerin favori kaçışı. Ne de olsa işin ucunu ihmale bağlayınca, aynı şeyin kendi başına gelme ihtimalini düşünmek zorunda kalmıyor. Çünkü o "ideal bir insan" olduğu için asla ihmalde bulunmaz. Bulunmuşsa bile, ya ihmallerini fark etmeyecek kadar salaktır, ya da hatırlamamayı tercih ediyordur. Trafik kazası falan izlemeye de bayılır bu ideal insan. İyice bakar ki, bir ihmal bir terslik bulsun, kendisinin kaza yapan şöförden farklı olduğuna inanıp rahatlasın.

Tamam, "İhmal öldürür". Tamam, "Kendimizin ve başkalarının ihmallerinden ders almalıyız". Ama ihmal arayışını merhumların, kazazedelerin iki lafla infazına kadar götürmeden önce en azından şunu hatırlamak gerekir: kıyısından dönülmüş ölümcül kazalar arkadaş sohbetlerinin favori malzemesidir. Daha da beteri, beladan ne kadar kıl payı (ve şans eseri!) sıyrılınmışsa olayın kahramanı o kadar prestij kazanır. Ve aynı durumda sadece o yaşamsal kıl payını yaratan şans yüzüne gülmediğinden mağdur olanlar acımasızca yerin dibine sokulur. Peki bu durumda bir haksızlık, bir ironi, ya da en azından bir gariplik yok mu?

Tintagel Surlarında Efsane Kovalamaca

Kendimi bildim bileli beni otobüs-tren-uçak tutar ve ne gariptir ki, gene de en çok seyahat ederken mutlu oluyor, "yaşadığımı" hissediyorum. Sonunda gene dayanamadım, geçen hafta şöyle bir Cornwall taraflarına açıldım. Öncelike şunu bilin ki prensim, bu Cornwall; İngiltere'nin okyanusa çıkıntı yapan güney-batı ucunda bulunuyor. Kral Arthur ve şürekasının maceralarında adı geçen neredeyse tüm mekanlar da bu bölge içinde. Ben de, buralara kadar gelmişken yapılacak en eğlenceli şeyin Arthur'un yolunu takip etmek olduğuna karar verdim ve ilk iş olarak Uther Pendragon'un (Arthur'un babası) meşhur kalesi Tintagel'e doğru yola çıktım.

Yola çıkış amacım Tintagel'e varmak olmasına rağmen, final dönemi karmaşası içerisinde yapılan yarım yamalak seyahat planları sonunda konaklama mekanı olarak Plymouth'u seçtim. Rastgele ama şanslı bir seçim oldu. Her ne kadar Tintagel için biraz sapa kalsa da (3 vasıta değiştirerek 2 saat yol gitmek gerekiyor) Plymouth çok güzel bir liman şehri. 16ıncı yüzyılda Francis Drake'in dünyanın çevresini dolaştığı seyahatin başlangıç noktası da burası. Zaten İngiltere'de neredeyse her liman kentinin böyle, dünyanın biryerlerine keşfe, işgale falan gitmiş meşhur denizcileri var. Burada geçirdiğim 4 ay sonunda bu durumu İngilizlerin de İngiltere'de acaip canlarının sıkılmasına bağlıyorum.

Plymouth, İngiltere standartlarına göre bayağı hareketli ve turistik. Hareketli dediysem öyle İstanbul, Ankara falan beklemeyin! İşte haftasonu ahali dükkan geziyor, şehre iki beden bol gelen geniş meydanlarda yürüyüşe çıkanlar falan oluyor bazen, bir de akşamları publarda bir kalabalıklaşma göze çarpıyor. Plymouth'un en görmeye değer yeri, çok eski bir deniz fenerini çevreleyen heykellerle süslü güzel büyük bir park. Köpek gezdiren 2-3 kişi dışında gayet tenha olan parkın sefasını sürme görevini bir süreliğine ben üstlendim. Bu arada da senelerdir yapmak istediğim bir şeyi yapıp bir deniz fenerini gezdim. Klostrofobik bir çekiciliği olduğunu söyleyebilirim. Fenerlerin her gece ateşle yakıldığı devirlerde denizin ortasında yaşayan fener bekçilerinin ölümcül izolasyonuna hayret etmemek elde değil. Ve tabi fenerin manzarası da pek hoş.

Şehirdeki keşif gezisi dahilinde alınan yol tarifi uyarınca ikinci gün Tintagel yollarına düştüm. İlk etapta trenle Bodmin'e gittim. Yol sadece 2 durak olmasına rağmen, şehir bitip ormanlar başlayınca kendinizi farklı bir memlekete gitmiş gibi hissediyorsunuz. Her taraf yemyeşil ve genel manzara Karadeniz'i andırıyor. Trenden indiğim yer zaten ayrı bir şirin: ormanın içinde minicik bir gar ve kutu gibi bir kafe. Otobüsü bekleyecek olmama ciddi ciddi sevindim.

Otobüse bindiğimde fark ettim ki, o kalıplaşmış klasik İngiliz kuralcılığından uzaklaşmak için ülkenin pastoral kesimlerine doğru azıcık açılmak yeterli oluyor. Şehirlerarası yolu 60 km hızla giden şöförlerin yerini burada "debriyaja basmadan vites değiştiren" dolmuşçu ruhlu "kaptan"lar almış. Harala gürele ilerliyoruz ormanların, tepelerin arasından.

Öğlen civarı Tintagel'e vardım. Beklediğim üzere, içi dışı "Kral Arthur" olmuş (Kral Arthur bistro, Camelot Otel, Merlin mineral müzesi, Arthur kitapçısı gibi bilimum dükkanlar ve New Age mantalitesini ters bitarafından anlamış post-modern pagan cadı'lara -wicca- hitap eden her nevi malzeme mevcut) turistik, ufak bir köy. O köyün orada olma nedeni olan Kale ise görünürde yok. "Kale manzarası" yazan tabelaları takip ederek yolun sonuna kadar yürüyünce karşınıza yandaki gibi bir bina çıkıyor. Kapısında "kapuçino bulunur" tabelası ve geniş bir otoparkı var. Bu tabii ki kale falan değil, absürdlüklere gebe 21inci yüzyılın ruhunu yansıtan "Camelot Otel". Kale ümitlerim azaldıkça sinirlenmeye başlıyorum... ki karşıki tepede onu görüyorum: "Tintagel Kalesi". Okyanusun ortasında bir adacıkta, kayaların tepesinde azametle duruyor. O rüzgara, denize ve yıllara dayanan sadece 3-5 suru kalmış olsa da etkileyici bir görüntüsü var. Martıların çığlıkları eşliğinde 90 küsür basamak çıktıktan sonra tahta bir kapı buluyorsunuz (kapının üzerinde "çıkarken kapatın" yazmasa daha iyi olurdu ama neyse:) İçeri girince ise ne göreceğiniz sadece hayal gücünüze kalmış. Çoğu evin sadece temelleri duruyor ama bakmayı bilirseniz ocağın üzerinde asılı üç ayaklı bir kazan, duvara dayalı babadan kalma bir kalkan, ot yataklar ve yün eğiren uzun etekli kadınlar görebilirsiniz. Hatta, canınız evde oturup ortaçağ dedikodusu dinlemek istemiyorsa dışarı çıkıp, dar sokaklarda yürüyebilir, gözcü kulelerine gidip karşı tepelerdeki işaret ateşleri yanıyor mu diye kontrol edebilirsiniz. Surlar kısmen yerinde olduğu için mızraklarına yaslanmış uyuklayan nöbetçileri fark etmek ise nispeten daha kolay. Nöbetçilere "Ben bir arkadaşa bakıp çıkacaktım" diyerek surların üzerine doğru uzandığınızda ise ufku boğan sisler, gri bir deniz ve gel-git'le gündelik kapışmasını yaşayan "Merlin'in mağarası"nı bulacaksınız. Benim tavsiyem, yolunuz düşerse, deniz kabuğu toplayın, kayaların üzerinden sekin ve yüksekçe bir yere çıkıp dalgaları izleyin. İnşasından 300 sene evvel yaşamış olsalar da, okyanusu bekleyen o eski kalede Arthur'u, Günievere'i, Tristan ile İseult'u, Merlin'i ve Gölün Hanımı'nı bulabilirsiniz.