Söylemeyi unuttum, ben Londra'da bir de manga fuarına gittim. Imaf'ın (International Manga and Anime Festival) düzenlediği ve gördüğüm kadarıyla benden başka pek kimsenin ilgi göstermediği fuarda isteyenler kendi karakterlerini çizip veya animasyonlarını hazırlayıp yarışmaya katılıyor, seçilen karakterlerin öyküleri basılıp piyasaya sürülüyor. Neyse işte başta tasarım öğrencileri olmak üzere birsürü kişi karakter tasarlamış. sergiye seçilenlerin çoğu da çizim yönünden çok iyi. Ama gel gör ki, hikaye yönünden yaratıcılık sıfır. Karakterlerin özgeçmişleri tornadan çıkmış gibi: ya doğaüstü güçleri var, ya çocuklukları çok travmatik geçmiş, ya da ikisi birden.Sanırım insanlar bırakın gerçek hayatı, hayal dünyasında bile hiçbir zorunluluğu ve ekstrem özelliği olmayan birinin sadece canı istediği için yollara düşmesini anlamlandıramıyor.
Kendi sevdiğim çizgiromanları düşündüm de, Corto Maltese olsun, Conan olsun (Conan orjinalinde 16-17 yaşına gelince "Bu Kimerya dağları beni boğuyor ana, başka diyarlar görmek istiyorum" diye yollara düşmüş bir adamdır. Filmi çekilirken ortalama Hollywood izleyicisinin bu mantaliteyi anlayamayacağı düşünülerek çocukluğunda köyünün yağmacılar tarafından basılması hikayesi uydurulmuştur) hep canları sıkıldığı için ortada dolanan köksüz ve yalnız tipler. Kim olduğunu hatırlamadiğim bir yazar "yalnız olmadığımızı hissetmek için okuyoruz" demiş. Sanırım doğru, belki de insanlar çizgiromanlarda olmak istedikleri şeyi okumayı tercih ediyorlar.
0 kisi laf etti:
Yorum Gönder