Demin ev ahalisiyle yemek üzere Ankara'dan getirdiğim çifte kavrulmuş lokumları yerken aklıma geldi; hayatımızda "borcam" mantığıyla alınıp satılan bir sürü şey var. Genelde misafirliğe giderken alınıyor, misafirlik sırasında açılıp ikram ediliyor, akabinde de kesme ya da porselen şekerliklere boca edilip ev ahalisi tarafından tırtıklanıyorlar. Misal lokum, misal baklava. Gerçi baklavanın hakkını yemeyelim o ikram mahiyetinde de yapılıyor ya da alınıyor ama ne hikmetse kimse ev halkı olağan bir günde yesin diye lokum ya da baklava almıyor. Tatlıcılar genelde misafire çalışıyor. Tabi bu işleyişte yüksek fiyatların da önemli bir payı var ama ilginç bir şekilde aynı el yakan fiyat aralığında ikamet eden pastirma, yöresel peynirler gibi şarküteri ürünleri nadiren de olsa tamamen aile içinde tüketilmek için alınıyor. Hatta tatlı sınıfında değerlendirebileceğimiz afyon kaymağı da bir kahvaltılık olarak sofralara ara sıra misafir oluyor. Demek ki, olay misafirde değil kahvaltıda bitiyor. Aile içi nadir gıda keyifleri, en fazla uyku mahmuru uzatmalı keyiflerle bezeli pazar kahvaltılarına yakışıyor. E ama zaten Cemal Süreya'nın da dediği gibi "kahvaltının mutlulukla bir ilgisi olmalı".
